Fietsen in Utrecht. Sinds ik hier ben komen wonen in 2009 is het een beetje een dingetje voor me geworden. Zeker omdat ik ben opgegroeid in het altijd zo rustige Brabant en daarna een paar jaar in het min of meer fietsvrije Antwerpen heb gewoond. Maar Utrecht. Dat is echt andere koek als het over fietsen gaat. Zeker voor een provinciaaltje zoals ik. Ik bedoel: hoe vaak sta jij eigenlijk in een fietsfile??

Er dus zijn heel veel fietsen in Utrecht. Duhuh, denk je nu waarschijnlijk, maar degenen die weleens in China zijn geweest begrijpen het waarschijnlijk wel. Mijn voornaamste observatie toen ik voor het eerst in China was: er zijn heel veel Chinezen. En dan bedoel ik ook echt heel veel. Bij elk stoplicht staan binnen een mum van de tijd zo’n honderd man. Op elk moment van de dag. Uit alle richtingen komen ze al rochelend aanlopen.

Nou, zo is het dus ook met fietsen in Utrecht. Op elke straathoek vind je bovendien wel een gratis fietsenstalling en die staan altijd vol! De afgelopen jaren ben ik getuige geweest van de bouw van tenminste twee grote overdekte fietsenstallingen bij het Centraal Station. De meest recente is zelfs de grootste fietsenstalling van Europa en is zo groot dat je er doorheen kunt fietsen. En beiden stonden na een week al he-le-maal vol. Het lijkt wel een plaag. Alsof fietsen zich hier gedurende de nacht vermenigvuldigen. En niet eens zo heel stiekem. Serieus, er zijn heel veel fietsen in Utrecht.

Daarnaast zijn fietsers in Utrecht behoorlijk assertief (agressief). Al die fietsen komen natuurlijk ergens vandaan en de meesten hebben een rechtmatige eigenaar die zich op deze fiets dagelijks door de stad verplaatst. En met zoveel fietsen is het dus geen wonder dat de fietspaden overvol zijn. Een tijdje geleden had ik een buitenlandse collega op bezoek waarmee ik op de fiets de stad in gegaan ben. Op mijn vraag: “how is it going?” antwoordde hij enigszins zenuwachtig: “I just close my eyes and pray”. Dus.

Nu ben ik zelf ook een redelijk assertieve fietser en sta ik net als de rest van de Utrechtse fietsers altijd graag vooraan bij het stoplicht zodat ik als eerste weg ben. En dat leidt nog weleens tot geduw en getrek bij het vertrekken of afslaan. Ik ben zelfs al twee keer door een andere fietser van mijn fiets geduwt of getrokken in de strijd om de oversteekplaats. Geen grap. Fietsen in Utrecht is niet voor watjes.

Tot slot, fietspaden in Utrecht liggen elke week ergens anders. En met zoveel assertieve fietsers helpt het ook niet echt dat als gevolg van een jarenlange herontwikkeling van het stadscentrum de fietspaden soms letterlijk elke dag ergens anders liggen. Kom je in volle vaart aan bij een bocht die eergisteren nog naar links ging, blijkt-ie vandaag ineens rechtdoor te gaan. Vooral rond het nieuwe stadskantoor verandert de route regelmatig. Ik verdenk de gemeente ervan stiekem een psychologisch experiment uit te voeren. We worden vast in de gaten gehouden door ambtelijke medewerkers die onder het genot van nog maar een kopje koffie proberen in te schatten hoe we ons gedragen onder immer veranderende omstandigheden. Of zoiets.

Fietsen in Utrecht is dus een soort hogere wiskunde. Met veel verschillende variabelen waar je rekening mee moet houden als je weer eens 3 minuten te laat vertrokken bent en nog een trein wilt halen. Om nog maar te zwijgen over de halsbrekende toeren die ik moet uithalen om bij de Bijenkorf te komen. Wie zegt dat winkelen saai is?! Met het opkomende toerisme in de stad zie ik echter wel opties voor een nieuwe reality-show: Utrecht the Bicycle Challenge. Waarbij we nietsvermoedende toeristen op een OV fiets van de ene naar de andere kant van de stad laten fietsen.