16 maart 2020. Het begin van de eerste lockdown. Strijdvaardig gingen we erin. Elke dag minstens een uur naar buiten voor voldoende frisse lucht, met het hele gezin sporten in het park voor voldoende beweging en twee keer dag een dosis echinaforce voor versterking van de weerstand. Zo zouden we dat corona-varkentje wel eens even wassen.

Vol vertrouwen waren we. Dat het allemaal niet zo lang zou gaan duren. Even de schouders eronder met zijn allen en dan zouden we tegen de zomer wel weer op het terras zitten. En na de zomer ‘back to normal’ met fysieke events en festivalletjes. En nu?

Ruim een jaar later is het optimisme verdwenen. We zijn corona-moe. Reikhalzend kijken we uit naar het halen van de vaccinatie als enige hoop op een terugkeer naar een enigszins normale samenleving. Elke dag wandelen doen we al lang niet meer, sporten met het gezin is ook in verval geraakt en zelfs een bezoek aan een vriendin kost moeite, want “shit dan moet ik het huis uit en mijn pantoffels voor schoenen verwisselen”.

Dit weekend is het pasen. Nederland trekt massaal naar een vakantiepark. Zelfs een vakantie bij Centerparcs of Roompot lijkt nu aantrekkelijker dan ooit. Het moet niet gekker worden. Ik blijf dit jaar eens lekker thuis. En zoek paaseieren in mijn achtertuin. Virtueel, want het gezelschap van een stuk of vier lamlendige aasgieren op zoek naar endorfines bleek de overlevingskansen van chocolade eitjes niet ten goede te komen…

Voor wie niet naar Centerparcs is: er liggen 10 eitjes verstopt. 😀