Als je veel reist, kan het weleens voorkomen dat er iets misgaat. Zo hebben we allebei weleens een vlucht gemist omdat we te laat bij de gate waren (Vareska) of met het verkeerde paspoort op Schiphol stonden (Marc). Pech, zou je kunnen zeggen. In onze reishistorie gaat echter wel vaker iets mis. Zo stonden we een paar jaar geleden met 15 euro contant geld aan de immigratiebalie van de luchthaven in Kaapverdië om erachter te komen dat we bij aankomst een visum moesten kopen à 20 euro per persoon (contant te betalen) en moesten we geld lenen van een medepassagier om het land in te kunnen. Om over onze reis naar Sri Lanka nog maar te zwijgen.

In Dili zijn we wederom door het oog van de naald gekropen. Vol goede moed komen we ruim een uur voor vertrektijd aan op de luchthaven en melden we ons bij de incheckbalie voor onze vlucht met Air North van Dili naar Darwin. We geven onze paspoorten en bagage af en wachten op onze boardingpasses als de Air North medewerker vraagt “Do you have a visa for Australia?” Wat?!! We kijken elkaar aan en zeggen in koor (en zeer overtuigend): “We don’t need a visa”. Toch?!

Fout dus! Wat blijkt: als je met Air North vliegt, dien je in Australië door immigratie te gaan en je bagage op te halen alvorens je verder kunt vliegen. En daarvoor heb je dus een visum nodig. De medewerker begeleidt ons naar het kantoortje van Air North om het visum-probleem op te lossen. Wij maken ons nog altijd geen zorgen (de medewerker maakt een ontspannen indruk), maar eenmaal in het kantoor aangekomen blijkt dat onze beste (en enige) optie is om via een tussenbureau zo snel mogelijk een visum aan te vragen en hopen dat dit bureau de aanvraag verwerkt voordat onze vlucht vertrekt. En daar zitten we dan. In een race tegen de klok laten we ons geld aftroggelen door meer en minder malafiede bureautjes, bijgestaan door vier Air North medewerkers (eentje belt met Canberra om continue de status van onze aanvragen te checken, een tweede zit met een pen in de aanslag om bij groen licht direct de boardingpasses te kunnen uitschrijven, de derde doet hetzelfde maar dan met de bagagelabels, en de rol van nummer vier is onduidelijk maar ik vermoed mentale ondersteuning (van wie laat ik even in het midden)).

Om 10:49 is mijn visumaanvraag succesvol en Marc ontvangt zijn bevestiging om 10:57. We hebben groen licht en onder begeleiding van medewerker nummer 2 haasten we ons naar het vliegtuig, waar we om 11:13 aan boord gaan (schema vertrektijd is 11:15). Inmiddels $190 armer dankzij de “service fee” van de tussenbureautjes, dat wel (normale prijs $20 pp), maar dat mag de pret niet drukken. De vlucht van Dili naar Darwin is namelijk de eerste in een lange reisdag van vier opeenvolgende vluchten, en wat dat betreft dus een cruciaal onderdeel van de reis naar Papeete.

Geen idee hoe dit gelukt is, maar we zijn enorm opgelucht en dankbaar voor de flexibiliteit die in dit soort landen mogelijk is!

Zelfs de bagage gaat mee, en dankzij ons visum kunnen we de 12 uur durende overstap in Darwin benutten om de stad in te gaan en te voorzien in drie belangrijke levensbehoeften:

• De was
• Shoppen
• Een pint

Daarna maken we een reis terug in de tijd: op 7 juni om 1:05 uur vertrekken we van Darwin naar Brisbane (3:05 uur vliegen), van Brisbane vliegen we door naar Auckland (3:10 uur) en van daaruit naar Papeete (Frans Polynesië; 4:50 uur). En zo komen we na 31 uur reizen op 6 juni om 23:00 aan op onze huidige bestemming.

We winnen dus een extra dag in het leven, die we direct kunnen wegstrepen tegen de twee dagen die we verloren zijn door alle stress rondom het visum. 😉