De stress… vandaag heb ik voor het eerst sinds tijden weer eens een afspraak op kantoor. Een fysieke afspraak wel te verstaan. For lack of a better word, want ik moet toch steeds denken aan de songtekst “let’s get physical” wat volgens mij toch veel meer betekent dan “een afspraakje waarbij je elkaar fysiek op dezelfde locatie treft”.

Maar goed, de stress dus. Ten eerste: de wekker. Wat een akelig apparaat. Moeilijk te geloven dat de geschiedenis van de wekker teruggaat naar zo’n 400 jaar v.Chr. Doe mij dan maar een porder – zo iemand die je zachtjes aanstoot en zegt “zou je niet eens opstaan?” Vergeleken daarbij is een wekker nogal “cru”. Persoonlijk vind ik de beste uitvinding trouwens niet zozeer de wekker zelf, maar het “snooze” knopje waarmee ik met een gerust hart nog even verder kan slapen. Echter… na anderhalf jaar vertrouwd te hebben op mijn biologische wekker, moest ik er helaas vandaag toch aan geloven. Om 7:00 werd ik genadeloos uit mijn slaap gehaald door een of andere nieuwslezer. Geen goed begin van de dag dus.

Dan het tweede stress moment: wat trek ik aan?! Deze vraag kenmerkt zich door twee gerelateerde uitdagingen: het gebrek aan routine en het gebrek aan geschikte opties. De afgelopen anderhalf jaar is het “wat trek ik aan” dilemma geleidelijk naar de achtergrond verschoven. Een zwarte top doet het het beste op video en wat je daaronder draagt is eigenlijk niet zo heel relevant. Sterker nog: ik heb vooral geïnvesteerd in gemakkelijke kleding om het thuiswerken zo comfortabel mogelijk te maken. Kokerrokken en formele jasjes hebben geleidelijk plaats moeten maken voor net-geen-joggingbroeken en warme truien. Wat direct de tweede genoemde uitdaging tot gevolg heeft: ik heb weinig geschikte opties om uit te kiezen.

Met de strijkbout nog in de hand dient het derde stressmoment zich aan. Een afspraak betekent namelijk dat je ergens moet zijn op een afgesproken tijd (t). Teruggerekend moet ik dus om tijdstip t-60 in de trein stappen, wat betekent dat ik om t-75 de fiets moet pakken, dus om t-90 met kindlief naar de opvang. Terwijl ik de rekensom nog eens de revue laat passeren realiseer ik me dat het inmiddels t-100 is. En ik moet de gestreken jurk nog aan en ontbijten.

Needless to say: ik ben vandaag niet erg ontspannen aan de dag begonnen. Het lichtpuntje? Mijn werk ik blijkbaar dichterbij dan ik dacht want terwijl ik nog aan het bijkomen was van de ochtendstress zag ik mijn vaste aankomst station aan me voorbij trekken. Waardoor ik noodgedwongen een flinke omweg moet maken, te laat op mijn afspraak kom, maar wel tijd heb om deze blog te schrijven. Dat dan weer wel 🙂