Op elke bestemming kom je ze wel tegen: georganiseerde tourtjes waarbij je op één dag meerdere bezienswaardigheden bezoekt. De belofte is simpel: 1 dag, minstens 4 activiteiten of bezienswaardigheden, lunch en pick-up/drop-off van je accommodatie. En dat alles in kleine groepjes, waarvan de grootte van te voren nooit duidelijk gecommunuceerd wordt. Omdat het vaak een heel gedoe is om zoiets zelf te organiseren (in ons geval ontbreekt het meestal aan een vervoersmiddel (boot) en kennis van de exacte locaties waar de haaien/mantaroggen/koraaltuinen zich bevinden), proberen we een goede balans te vinden tussen “wij doen lekker alles zelluf” en een georganiseerde tour. En vaak pakt zo’n tour helemaal niet slecht uit. Buiten het hoogseizoen hebben we bij gebrek aan toeristen vaak een privétour en als dat niet het geval is, ontmoet je regelmatig toch aardige mensen waar je een fijne dag mee door kunt brengen. Maar soms heb je ook gewoon vette pech. Zo spant een boottochtje naar ‘Penguin Island’ de kroon, sinds vandaag op de voet gevolgd door ‘Lagon Bleu’.

In 2014 maakten we in West Australië samen met vrienden uit Perth een uitstapje naar Penguin Island, een klein eiland voor de kust van Perth waar we pinguins konden zien. Het was helaas slecht weer, waardoor we enigszins in mineurstemming aan de dag begonnen. Eenmaal op Penguin Island aangekomen, werd de stemming er niet beter op. Op Penguin Island wonen namelijk inderdaad honderden pinguins, maar overdag verlaten deze pinguins het eiland om elders op zoek te gaan naar vermaak en wellicht ook voedsel. Alleen zieke en zwakke pinguins blijven de hele dag op het eiland. En zo kwam het dus dat we op Penguin Island genoten van het gezelschap van 4 zieke pinguins, terwijl donkere wolken zich boven ons bleven samen pakken.

Vandaag hadden we een vergelijkbare ervaring tijdens ons bootochtje naar Lagon Bleu, oftewel The Blue Lagoon. Het programma was veelbelovend en bevatte een verscheidenheid aan activiteiten: eerst zouden we het atol oversteken naar de Blue Lagoon, waar we achtereenvolgens zouden snorkelen, een bezoek brengen aan ‘bird island’, ‘pink beach’, en vervolgens een bbq op het eiland. Na de bbq stonden er nog een voedersessie en snorkelen met haaien op het programma, gevolgd door de terugreis en nog een laatste snorkelstop in Avatoru Pass. Dus vol goede moed schreven we ons in en wachtten we op de pick-up.

En zo kwamen we terecht in wat met recht een ‘touristtrap’ genoemd kan worden. Nadat we opgehaald zijn, stappen we in een bootje, waarin reeds 14 anderen (lees: Franse toeristen) zitten te wachten. Met zijn 16-en vertrekken we dus naar de andere kant van het atol. Daar aangekomen blijkt dat de verschillende activiteiten die vóór de lunch moeten plaatsvinden, verpakt zijn in het bezoek aan de Blue Lagoon. We leggen aan bij het eiland, stappen van de boot en krijgen een paar spaarzame instructies van de gids (“daar kun je snorkelen” en “de lunch is om 12:30”), terwijl er nog twee boten aanmeren met daarin nog een stuk of 20 toeristen.

Met enige tegenzin beginnen we aan de snorkeltocht. Omdat we de memo “waterschoentjes meenemen” gemist hebben, traverseren we achterstevoren op onze flippers het zeer ondiepe water, terwijl we proberen niet op het koraal of zeekomkommers te staan*. Na 15 minuten ploeteren, bereiken we een iets dieper stuk en bekijken we de spaarzame vissen in melkachtig water.

Omdat het weer inmiddels is omgeslagen, lunchen we onder een afdakje terwijl wind en regen vrij spel hebben. Over ‘bird island’ en ‘pink beach’ wordt met geen woord meer gerept en we gaan ervan uit dat gezien de huidige weersomstandigheden deze elementen uit het programma geschrapt zijn. Na de lunch is er het beloofde haaien voeren, maar het absolute dieptepunt van de trip is het snorkelen in Avaturo Pass. Met drie boten tegelijk komen we aan en voor ik het goed en wel doorheb liggen we met zo’n 25 man in dezelfde 50m2 zee; het grootste deel van de snorkelaars voorzien van een idioot snorkelmasker (maar wel waterschoentjes) en minstens 4 deelnemers die niet erg goed kunnen zwemmen. Terwijl wij met onze flippers op eigen houtje het koraal verkennen (tegen de zin van onze gids in want “we have to stay with the group”), kijken we toe hoe dezelfde gids op zijn waterschoentjes van koraalrots naar koraalrots stapt, onderwel een boei voortrekkend waaraan (jazeker) een ietwat stevige Franse madame hangt. Serieus.

Hoewel op zich een prachtige snorkellocatie, is het toch lastig om ervan te genieten in het gezelschap van spartelende waterschoentjes met zuurstofmaskers. Maar we mogen niet klagen. We hebben in ieder geval weer een leuk verhaal 😉

*one sea cucumber may have been hurt during the making of this blog 😦