Tien weken lang hebben we genoten van de exclusiviteit van reizigers-buiten-het-seizoen te zijn. Maar de afgelopen dagen begint het langzaam tot ons door te dringen: we zijn ongemerkt het hoogseizoen binnen gegaan. En met het aanbreken van het hoogseizoen komen ook de hordes Nederlanders. Ogodogodogod.

Wat is het toch als je op vakantie bent dat je liefst zo min mogelijk landgenoten tegen wilt komen? In de eerste negen weken van onze reis hebben we slechts drie andere Nederlanders ontmoet. Eentje op Atauro Island (Oost-Timor) die net vertrok toen wij aankwamen en twee op de luchthaven van Tahiti (ook op weg naar Paaseiland). Maar sinds vorige week lijkt het hek van de dam te zijn. In twee dagen tijd verdubbelde onze score en terwijl nr 6 (dame van 21 die alleen reisde) blij was om naast ons in de bus te zitten en weer even Nederlands te kunnen spreken, kon ik mijn teleurstelling dat ze uitgerekend naast óns moest zitten maar moeilijk verbergen.

Hoe hadden we kunnen vermoeden dat dit slechts het topje van de ijsberg zou zijn? Op de busterminal van Cruz del Sur (onze ‘vaste’ busmaatschappij in Peru) zijn we helemaal in reizigers-modus als de terminal ineens overspoeld wordt door Nederlanders. Met vouchers en reisschema’s in plastic mapjes en klaar voor het onderdeel “met de bus naar de volgende overnachtingsplek”. Ik kan alleen maar hopen dat ze niet allemaal ook naar Cusco gaan en vrees voor de motivatie van de buschauffeur om zijn best te blijven doen tijdens de rit (reizen met de bus in Peru is berucht omdat er zoveel ongelukken gebeuren). Gelukkig valt het mee. De kudde gaat naar Paraguas/Ica/Nazca en onze wegen scheiden zich nog voordat ze goed en wel waren samen gegaan.

Desalniettemin moeten we het onder ogen zien: het hoogseizoen is nu echt begonnen en dat betekent dat we afscheid moeten nemen van onze bijzondere status, maar het betekent vooral ook meer mensen, hogere prijzen en langer vooruit plannen.