Hoewel ik best wel met een nachtje minder slaap toe kom, is een goede nachtrust op zijn tijd wel belangrijk om in balans te blijven. Helaas lijkt me dat de laatste paar dagen niet erg gegund.

Op weg van Lima naar Cusco nemen we de bus, die ons in ruim 21 uur over kronkelige wegen naar onze bestemming brengt. Omdat deze rit een aaneenschakeling is van remmen, stilstaan, optrekken en bochtjes maken, verkeer ik zo’n 17 uur van de rit in een half slapende toestand met een weeïg gevoel in mijn maag. Maar geen nood houd ik mezelf voor: als we aankomen gaan we naar een fijn hostel met een lekker bed en daar maakt een goede nacht weer veel goed.

Niets blijkt echter minder waar. Het vriest ’s nachts in Cusco en ons hostel heeft niet alleen geen verwarming, de toiletten zijn ook buiten. Goed ingepakt onder een paar kilo dikke dekens maken we ons klaar voor de nacht. We doen het licht uit… en de disco aan de overkant van de straat opent zijn deuren. Tot 7 uur de volgende ochtend “genieten” we op afstand mee van het Peruvaanse uitgaansleven op een gemiddelde zaterdagavond. Ik houd mezelf voor dat het op zondag vast rustiger is, maar de tweede nacht in Cusco vindt wederom plaats in de discotheek. Althans zo voelt het.

Hoe heerlijk om de dag erna naar Aguas Calientes te trekken. Daar aangekomen blijkt dit een superrustig dorpje te zijn waar behalve souvenirs kopen, eten en massages weinig te beleven is. Bovendien is het er relatief warm en heeft onze kamer een eigen badkamer. Hier ga ik een heerlijk nachtje doorbrengen zodat ik morgen om 5:00 volledig uitgerust op weg naar Machu Picchu kan gaan!

Helaas. In Aguas Calientes is een “feestweek” gaande. Elke avond worden de straten opgesierd door lokale bandjes die met trommels en fluiten in groepjes rondtrekken om muziek te maken en bezoekers uit hun slaap te houden. Het doodlopende straatje waarin ons hostel zich bevindt blijkt een fuik te zijn en het ene na het andere bandje houdt halt onder ons raam voor een klein optreden alvorens weer om te draaien en terug het dorpje in te trekken. Onder het motto “vroeg naar bed” lig ik dus al een klein uurtje in bed te wachten tot de muziek wegsterft en een nieuw bandje zijn opwacht maakt. Ondertussen zie ik het aantal uren mogelijke slaap langzaamaan steeds minder worden..

Maar ik geef niet op! Morgen gaan we terug naar Cusco voor nog twee nachten in de disco (want het hostel wordt gerund door zulke aardige mensen en oh ja, al onze spullen staan er nog). Nog maar drie nachtjes afzien dus. Daarna ga ik vast lekker slapen!