Op San Cristobal logeren we bij Manuel in La Casa de Mi Sub. Manuel is gepensioneerd, een beetje een charmeur en fan van mij. We verdenken hem ervan zich schuil te houden achter de spiegelruiten van zijn woning in afwachting van mijn verschijning. Telkens wanneer we onze kamer verlaten en langs zijn woning lopen, verschijnt hij uit het niets. Om vervolgens met zijn armen wijd uitgestrekt “Bareska” te roepen. Een omhelzing blijft gelukkig uit, maar het helpt wellicht niet echt dat ik als reactie ook mijn armen strek en “Manuel” terug roep.

Nadat we elkaar gedag gezegd hebben, steekt Manuel elke ochtend in rap Spaans een verhaal af, waarvan we vermoeden dat het te maken heeft met het weer, onze plannen van de dag, en zijn aanbevelingen. Hij heeft ons al verzekerd dat San Cristobal heel veilig is, dat we voor de beste koffie naar Luckies moeten gaan en vooral moeten zeggen dat we bij hem logeren (wij twijfelen of we dezelfde ideeën hebben over wat “de beste koffie” inhoudt) en elke dag raadt hij ons allerlei tourtjes en stranden aan. Ook heeft hij ons om nog onduidelijke redenen een foto van hemzelf in betere tijden (en kapiteinsoutfit) laten zien. De uitleg erbij is echter ‘lost in translation’, maar we gokken dat hij vroeger kapitein was. (“Sub” blijkt bij navraag een referentie te zijn naar zijn rol als onderofficier in de Ecuadoriaanse marine).

Ik vind Manuel wel leuk. Maar na vier dagen dit toneelstukje opvoeren zou het ook wel leuk zijn om een keer ongemerkt de kamer te kunnen verlaten..