Van kinds af aan ben ik opgevoed vanuit de overtuiging dat je niks mag verspillen. Restjes eten gaan dan ook braaf de koelkast in in afwachting van kliekjesdag, en al onze oude spullen brengen we trouw naar de kringloop in de hoop op een beter leven.

Vanuit deze gedachte ben ik ook zeer begaan met het bieden van een tweede kans voor kleding die ik niet meer pas of niet meer leuk vind. Zo’n twee keer per jaar ga ik mijn hele collectie door met als vuistregel: alles wat ik een heel jaar niet heb gedragen gaat eruit. Afgelopen weekend was het weer zo ver: na een kleine schoonmaak heb ik weer een rits aan advertenties op Marktplaats staan en verkoop ik mijn spulletjes tegen elk aannemelijk bod.

En dat gaat best lekker. De eerste dag verkoop ik al best wel veel en ook de tweede dag gaat goed. Het gaat zelfs zo goed, dat ik ook een beetje hebberig wordt. En dus duik ik weer mijn kast in, op zoek naar nog meer spulletjes die op marktplaats kunnen. Want ik geloof niet alleen in de circulaire economie, ik vind het ook best fijn om daar wat aan te kunnen verdienen.

Na vier dagen zakt de verkoop helaas wat in. De mooiste stukken heb ik verkocht, de wat mindere stukken zijn nog in afwachting van een tweede kans. Maar wat erger is: ik heb zoveel verkocht dat ik voor mijn gevoel niks meer heb om aan te trekken! Bovendien heb ik van de niet-verkochte stukken emotioneel al afstand genomen dus de kans dat ik die weer aan wil, is klein te noemen.

En dus is het tijd om mijn kledingskast weer aan te vullen en een bezoek te brengen aan de Bijenkorf en andere fijne winkels. Gelukkig is het National Glamour Day vandaag. Tsja… ik ken mijn plek in de circulaire economie.. 😉