Zenuwen. Wie kent het niet? Een raar gevoel in je buik, knikkende knieën, trillende benen, … Vrijdagavond had ik het weer behoorlijk te pakken. En niet vanwege een spannend afspraakje, maar vanwege een doodgewone voetbalwedstrijd.

Iets nieuws beginnen na je vijfendertigste gaat namelijk niet echt vanzelf. Zeker niet als het iets is waar je van nature niet zoveel aanleg voor hebt. In mijn geval dus: sport. Tel daarbij op een nogal bevlogen coach (lees: fanatiek) en je begrijpt waarom ik regelmatig met lood in mijn schoenen het veld betreed. Want de scherpe blik van onze coach ontgaat niets. En net zoals zijn voetbalvrouwen heeft hij over alles wat wij doen een mening. En die is niet mis. Echt. Hij is Waldorf en Statler in één!

Gelukkig heeft hij inmiddels een lange weg afgelegd en doet hij nu ook aan positieve feedback en opbouwende kritiek. En pep-talks. Afgelopen vrijdag was het weer zover. Een thuiswedstrijd tegen PVCV. Voorafgaand aan de wedstrijd spreekt de coach ons nog even bemoedigend toe. “We gaan … vanaf de eerste minuut voetballen; … aansluiten zodat er geen gat tussen de twee linies valt; … mekaar coachen; … rugdekking geven; … ” Ik knoop alles goed in mijn oren. Met als gevolg dat ik met knikkende knieën het veld op stap. Want stel dat ik een fout maak.

Voetbal is wat dat betreft best wel een beetje te vergelijken met mijn werk. Als verdediger kan zelfs een klein foutje grote gevolgen hebben. Als onderzoeker geldt dat ook, alleen zijn fouten daar minder direct zichtbaar. Toen mijn eerste artikel gepubliceerd werd, heb ik twee weken slecht geslapen. Want stel nou dat ik een foutje had gemaakt en niemand heeft het gezien maar een oplettende lezer komt erachter? Zo half-half verwachtte ik elke ochtend een email in mijn inbox met daarin niet alleen de geconstateerde fout maar ook de conclusie dat ik maar beter een andere baan zou kunnen zoeken. Deze email bleef gelukkig uit, maar de angst om fouten te maken blijft.

In mijn werk zijn Waldorf en Statler echter anonieme reviewers, waarmee je op papier in discussie gaat en meestal op een zeer beleefde manier. Tijdens een voetbalwedstrijd is de feedback direct en zonder beleefdheden. En zie je direct resultaat van je acties. Zo gaf ik vrijdag toevallig wel de voorzet op de voorzet waaruit we konden scoren. Dat zie ik in mijn vakgebied nog niet zo snel gebeuren!