Als je zichtbaar zwanger bent, lijkt het alsof jouw zwangerschap ineens gemeengoed geworden is. Best een vreemde gewaarwording moet ik eerlijk zeggen. Wildvreemden bijvoorbeeld (denk winkelbedienden en serveersters) schromen niet om je bij het afrekenen zomaar aan te spreken en allerlei meer en minder persoonlijke vragen te stellen.

Zo begint het gesprek meestal met een openingsvraag in de trant van “hoe lang moet/mag je nog?”. Blijkbaar zie ik er óf heel dik óf heel wanhopig uit, want in die vraag ligt een aanname besloten dat het wel bijna gedaan moet zijn voor mij. Bovendien is het een vreemde vraag. Niemand weet immers exact hoe lang het duurt en de uitgerekende ‘periode’ beslaat ongeveer 5 weken. Toch verwachten mensen op hun vraag een redelijk exact antwoord want als ik zeg “nog 3-5 weken” dan kijken ze me meewarig aan. Ter info: ongeveer 5% van de vrouwen bevalt daadwerkelijk op de uitgerekende datum; de meeste bevallingen vinden plaats tussen 40 en 41 weken.

Maar men laat zich natuurlijk niet zomaar uit het veld slaan! Doe ik nog wat vaag over de exacte bevaldatum, wordt meteen DE vervolgvraag al geponeerd: weet je al of het een jongen of een meisje wordt? Serieus. Zelfs mensen die ik niet ken en die ik ook nooit meer zal zien, hebben mij deze vraag gesteld. Ik vind het geslacht van mijn baby eigenlijk best wel persoonlijk, maar daar ben ik blijkbaar de enige in. Bovendien: why do they care?? Zij hoeven geen kinderkamer of garderobe aan te schaffen!

Maar het allerergste zijn niet de persoonlijke vragen. Het meest bizarre wat me tot nu toe is overkomen, is dat zelfs mensen die je amper kent met uitgestrekte armen naar je toe komen. Niet om jou te omhelzen (gelukkig niet!), maar om aan je buik te zitten. Alsof mijn buik ineens niet meer een onderdeel van mij is, maar iets van iedereen. Nu vraag ik je: is het ooit in je opgekomen om een vage kennis of collega bij zijn/haar buik vast te pakken? Nee, natuurlijk niet! Er is immers zoiets als ‘personal space’. Dus waarom is het dan wel ok als er een baby in die buik zit? Is het dan niet nog meer een ‘personal space’ (het gaat nu immers om de persoonlijke ruimte van twee personen)?! Aan iedereen die deze neiging heeft: probeer het te onderdrukken! Of grijp desnoods ook eens een niet-zwangere collega bij de buik!

De zwangerschapskalender heeft gelukkig een oplossing: een bordje om je nek met de antwoorden op de twee hoofdvragen en het verzoek om de hoofdrolspeelster niet aan te raken. Een sandwichbord lijkt me echter nog doeltreffender. Dan kunnen ze er ook gewoon niet meer bij!