Ik verveel me. En niet een beetje: er is geen enkel nieuwsbericht dat aan mijn aandacht ontsnapt en ik check zo vaak de Bijenkorf app dat ik waarschijnlijk beter op de hoogte ben van het voorraadverloop van de webshop dan de Bijenkorf zelf!

Begrijp me niet verkeerd: er is uiteraard zat te doen. In mijn werk zijn er altijd wel papers die geschreven kunnen worden, data die geanalyseerd kunnen worden, artikelen om te lezen en nieuwe ideeën die verder uitgewerkt kunnen worden. Bovendien is er ook in huis nog vanalles te doen, zoals de boekenkast nu eindelijk eens uitzoeken (want waarvoor bewaar je eigenlijk zoveel boeken die je toch nooit meer gaat lezen?), de zolder opruimen, knopen aanzetten, etc. Allemaal dingen die prima binnen het kader “nesteldrang” passen.

Het is dus niet zo dat ik niets te doen heb. De realiteit is echter dat ik vooral ook nergens zin in heb. Dus heb ik tijdens mijn laatste dagen alleen “niets doen” tot een ware kunst verheven. Nou ja, ik doe natuurlijk niet helemaal niets. Ik heb een puzzel gemaakt en zojuist de laatste hand gelegd aan lego-Yoda. Maar daarbuiten doe ik vooral heel weinig. Mijn voornaamste lichamelijke inspanning is een dagelijkse wandeling naar Albert Heijn. Volgens Google maps is dat maar liefst 500m..

Maar bovenal heb ik het druk met “wachten”. Het heet namelijk niet voor niets “in verwachting”. Sinds afgelopen week voelt het ook echt zo. Wetende dat het nu echt elk moment kan gaan gebeuren, voel ik elk pijntje en wordt elk krampje zorgvuldig geanalyseerd met een uitgebreide Google-search. Helaas gebeurt er vooralsnog weinig en blijven we dus “in verwachting”. Toch grappig hoe zo’n uitdrukking ineens betekenis krijgt. Nog even geduld en dan mogen we door naar de “verloskundige”. Het is me nu ook duidelijk waar deze verantwoordelijk voor is. 😉