Gisteren heeft Jaap Stam na 119 dagen de handdoek in de ring gegooid als trainer van Feyenoord. En ik moet zeggen: ik vind wel dat hij snel opgeeft. Ok, het voetbal bij Feyenoord loopt niet echt lekker dit seizoen, maar om nou na 12 wedstrijden ofzo de stekker er al uit te trekken?!

Neem dan een voorbeeld aan onze coach Rob. Sinds 2015 onze vaste coach én trainer. Onbezoldigd. Staat er altijd en is zelfs teleurgesteld als wij de training niet laten doorgaan. Qua intensiteit een rol die vergelijkbaar is met het trainen van een top-team.

Om te beginnen: 21 speelsters. Dames dus. Iedereen die net als ik ooit op een meisjesinternaat gezeten heeft, begrijpt wat ik bedoel. Want in een team met zoveel vrouwen heb je nu eenmaal regelmatig “gedoe”. Ten eerste zijn er de emoties tijdens de training. “De trainer geeft mij minder aandacht dus ik denk dat hij mij niet leuk vindt”. Om eerlijk te zijn denk ik dat dat er weinig mee te maken heeft. Aan de andere kant van het spectrum: “de trainer geeft mij veel aandacht dus ik denk dat hij mij een slechte speelster vindt”. Zo kun je het als trainer dus niet snel goed doen. Toch staat Rob er twee keer per week, met frisse moed en zonder ogenschijnlijke tegenzin. Daar kan Jaap Stam een voorbeeld aan nemen.

En dan zijn er nog de wedstrijden. Verliezen is geen uitzondering en zelfs uitslagen waarbij we met dubbele cijfers verliezen komen elk jaar wel een keer voor. Zelfs als niemand geblesseerd is en alle speelsters fit zijn. Gooit Rob dan de handdoek in de ring? Nee. Is er een gesprek met de club? Nee. Zijn de supporters boos? Zeker niet – die zijn blij dat iemand hun vrouw drie keer per week vermaakt zodat zij lekker hun eigen gang kunnen gaan!

Kortom: ik vind Jaap Stam een beetje een mietje. Wellicht zou het hem helpen om een paar keer bij ons mee te kijken om één en ander in perspectief te plaatsen?