Weer of geen weer, elke dag trekken ze door de straten van onze wijk: kersverse moeders met hun pasgeboren babies. Gestaag duwen ze de kinderwagen voort, al dan niet onderwijl append op hun telefoon. Het heeft bijna iets romantisch: samen met je babietje een lekker wandelingetje maken en op de terugweg boodschapjes doen. Goed voor de ontwikkeling van de kleine longetjes en mama’s figuur. De waarheid achter deze wandelingetjes is echter minder rooskleurig. Dikke kans dat de mama’s die je ziet maar 1 doel voor ogen hebben: slaap voor hun baby en dus een moment van stilte voor henzelf.

Gewapend met een flinke dosis country muziek (een wandeling is in zekere zin namelijk ook een road trip) trek ik er drie keer per dag met de kinderwagen op uit. Boodschappen doe ik vanzelfsprekend niet meer bij de dichtsbijzijnde supermarkt want dan ben ik te snel weer thuis. Nee, in plaats daarvan verzin ik steeds weer een nieuw “doel” met bijpassende wandeling van 1-2,5 uur. Mijn stiefzoon vond het moeilijk te geloven, maar je kunt prima te voet naar de Bijenkorf.

Een ideale wandeling herbergt dan ook een aantal componenten: interessant route (denk water of bomen), minstens 3km lang, en een doel. De beste wandelingen hebben daarnaast ook ongeveer halverwege de route een rustig koffietentje met goede koffie. Trust me, ik kan inmiddels een boekje uitbrengen met “wandelingen voor kersverse mama’s voor elk moment”.

Gelukkig is mijn baby soms ook sneller tevreden. Jasje aan, muts op, handschoenen aan, … en terwijl ik hem instop vallen de oogjes al dicht. Drie rondjes om de eetkamertafel en meneer ligt in een diepe roes te slapen. Kinderwagen in een hoek van kaner en lekker laten liggen want hij heeft toch niet door dat we niet weggaan. Soms leg ik zelfs een paar obstakels op de grond voor een meer natuurlijk effect.

De Truman Show dus. Maar dan gewoon thuis. 😉