Zoals de meeste mensen met een kantoorbaan, werk ik sinds half maart zoveel mogelijk thuis. De eerste weken nog met een laptopje voor een rommelige boekenkast, maar inmiddels voorzien van een extra beeldscherm, externe webcam en kastdeurtjes. Ook online wil je immers een bepaalde identiteit neerzetten en niet iedereen hoeft te weten dat ik een sloddervos met rugproblemen ben.

Ook mijn werkgever heeft een online professionaliseringsslag gemaakt. Niet alleen op het vlak van online colleges, maar vooral op het vormgeven van online ceremonies, zoals de promotie plechtigheid. Waar tijdens mijn eerste online promotie een aantal commissieleden nog verloren raakten op weg naar de breakoutroom, zijn we nu een paar maanden en vele ervaringen verder. Concreet betekent dit niet alleen dat we alle commissieleden aan boord kunnen houden, maar ook dat we er alles aan doen om deze formele aangelegenheid zo goed mogelijk vorm te geven. Zo zat ik vanmiddag nog in toga en met baret achter de computer op mijn werkkamertje.

En ik moet zeggen: het voelt toch een beetje raar. Om in je eigen huis je toga aan te doen. En als ik em dan eenmaal aan heb (uiteraard met pantoffels eronder want ik ben immers thuis), houd ik mijn hart vast. Want stel dat er wordt aangebeld en ik moet de deur open doen. Ik probeer het me voor te stellen: de onschuldige pakketbezorger met een pakje van bol.com. De voordeur die open gedaan wordt door iemand in een toga. Compleet met baret. En daaronder pantoffels. Het geeft toch te denken.. Ik kan alleen maar hopen dat de bezorger zich niet afvraagt wat er in dat pakketje zit..