Ik heb best wel last van FOMO. Het idee dat anderen iets leuks doen en ik er niet bij ben, vind ik soms onverdraaglijk. Zo erg zelfs dat ik tijdens mijn wereldreis, terwijl ik in Chili aan het snowboarden was, toch jaloers was toen ik alle foto’s voorbij zag komen van vriendinnen die tijdens de hittegolf verkoeling zochten op een terrasje. Tsja. Je hebt het nu eenmaal niet altijd voor het zeggen.

Ik had eigenlijk altijd al last van FOMO. Als ik huiswerk moest maken terwijl mijn vrienden iets leuks deden, kon ik me maar moeilijk concentreren. In het dorpscafé waar bij mijn weten werkelijk nooit iets gebeurde, bleef ik toch elke avond stug zitten tot sluitingstijd. Je wist immers maar nooit, maar de gedachte dat het ineens heel leuk zou worden en ik dan thuis zou zijn, was onverdraagbaar. Tijdens mijn studententijd ben ik er een beetje overheen gegroeid, maar helemaal weggegaan is het niet.

Totdat corona kwam. Waar ik voorheen in het weekend nog wel eens baalde dat ik niet uit kon gaan, heb ik nu ineens nergens last van. De reden? Er gebeurt gewoon simpelweg te weinig. Mijn social media wordt niet langer overspoeld met berichten van mensen op exotische locaties of extravagante feestjes. In plaats daarvan lijkt iedereen een pas op de plaats te maken. Verre reizen en spannende vakanties hebben plaatsgemaakt voor… ja voor wat eigenlijk? Online meetings en zoom borrels?! Een weekendje weg in eigen land? Stiekeme feestjes bij iemand thuis met afgeplakte ramen? Het klinkt misschien stom, maar drank waar je teveel voor betaalt, smaakt toch een stuk beter!

Dus ja.. de coronacrisis heeft ook wel een paar voordelen. Zeker nu je in de kroeg moet zitten, afstand moet houden en alles om 22:00 dicht moet, is er van FOMO nog nauwelijks sprake. Saai. Maar wel lekker rustig 😉