Een van de dingen die ik het meeste mis tijdens de coronacrisis is even lekker onbezorgd de stad in gaan om te shoppen. Het is geen geheim dat een bezoek aan de Bijenkorf voor mij pure ontspanning is en ik ben oprecht blij dat ze nog steeds open zijn.

Maar shoppen in de stad heeft ook iets unheimisch. De drukte, de talloze mensen zonder mondkapje die net te dicht bij je in de buurt zijn, en het oneindige aanbod aan desinfecterende handgel waarmee je bij het binnengaan van elke winkel opnieuw je handen moet insmeren. Net toen ik besloten had om minder online te shoppen, werd online shoppen ineens bijzonder aantrekkelijk. Geen drukte, geen handgels en geen mondkapje. Bovendien gemakkelijk te combineren met online vergaderen.

De afgelopen maanden waren dus een soort walhalla. Ik stond namelijk zo’n beetje continue in mijn pashokje. Een maand of 8. Want waar je normaal gezien een stuk of 6 items uit de winkel meeneemt een paskamer in, moeten deze 6 items vandaag de dag eerst besteld en bezorgd worden. Dit betekent dat de gebruikelijke passessie is verlengd van 15 minuten tot 15 dagen, want niet alle items kunnen gelijk geleverd worden en een andere maat uit het rek pakken duurt nu een dag of drie. Mijn innige band met de bezorgers van PostNL en DHL is de afgelopen maanden dan ook verder versterkt. De band met mijn partner staat daarentegen onder druk. Meneer begrijpt het concept ‘pashokje’ geloof ik niet zo goed.

Afgelopen vrijdag was ik sinds tijden weer eens in de stad. In echte winkels. Met echt personeel. En echte spullen. Die je kan voelen, vasthouden, passen en vergelijken. En dat allemaal in afzienbare tijd. Bovendien veel minder opvallend dan de pakjes en zakjes die via de bezorger bij ons binnen komen. “Ik sta in een pashokje” maakt nu plaats voor “ik steun de lokale middenstand”, een argument dat duidelijk op meer begrip kan rekenen. Instant gratification dus, maar dan anders 😉