Mijn man is lid van Expeditie Warmte. Dat klinkt als een avontuurlijk programma waar mensen in een zonnig klimaat kijken wie het langste op één been kan staan met een hap meelwormen in de mond. In werkelijkheid heeft het meer weg van “Help, mijn man is klusser.”
Expeditie warmte is een initiatief van de gemeente, waarbij buurtbewoners worden uitgenodigd om gezamenlijk een oplossing te bedenken voor duurzame, lokale warmtebronnen als vervanging voor gas. Een prachtig initiatief dus, waarin duurzaamheid en ondernemerschap centraal staan. Onderdeel van het project is niet alleen het bedenken van innovatieve oplossingen, maar ook het geschikt maken van de woning. Klinkt goed, toch?
Tot ik me realiseerde dat onze woning vooral ongeschikt is door het gebrek aan isolatie. De afgelopen jaren hebben we al veel stappen gezet (vloerisolatie, spouwmuurisolatie, dubbel glas), maar het kan natuurlijk altijd beter. Dus loopt manlief regelmatig als een havik door het huis, gewapend met isolatieband en een kitspuit, op zoek naar kieren die gedicht moeten worden. Nog even en ik kan er achteraan met ventilatieroosters, want naar mijn argument “een huis moet ook ademen” wordt nauwelijks geluisterd. Sterker nog: in tijden waarin iedereen reikhalzend uitkijkt naar het moment waarop we eindelijk weer op natuurijs kunnen schaatsen, tref ik elke middag een bibberende huisgenoot aan die met veel enthousiasme de meest recente versie van zijn isolatieplan wil delen. De meest recente inzichten duiden erop dat we driedubbele beglazing nodig hebben en 10cm extra dakisolatie. En een elektrisch dekentje, want meneer heeft last van koude voeten.
Ik laat het maar over me heen komen. Blij dat het eindelijk weer eens lekker vriest en we misschien weer eens het ijs op kunnen. Dan draag ik met liefde een extra trui en desnoods sokken in bed. En daarna wacht ik op de lente. Waarin het isolatieplan ongetwijfeld weer plaats gaat maken voor het zonne-energieplan. Versie 3.1.0.1. Gelukkig is mijn man geen klusser en houdt hij ook vooral van plannen maken!