De uitdrukking “er is hier geen kip te bekennen” gaat in Indonesië niet echt op. In elk dorp waar je komt, struikel je over de kippen. Echt … overal. Na drie weken zorgvuldige observatie zijn er twee dingen in het bijzonder die ons opvallen aan deze kippen.

Ten eerste, al deze kippen lopen los en kunnen dus gaan en staan waar ze willen. Navraag leert ons dat de eigenaar zeer goed in staat is om zijn eigen kippen te herkennen en dat er dus nooit twijfel bestaat over welke kip nu van wie is. Dat heeft zo zijn voordelen. Als je bijvoorbeeld bij een goede vriend op bezoek bent en je hebt zin in kip, wijs je gewoon een kip aan die er lekker uitziet en vraagt de gastheer om deze te bereiden. Je hoeft dus niet bang te zijn dat je onbedoeld je eigen kip in de pan hakt.

Ten tweede, ondanks onze veelvuldige marktbezoekjes (met dank aan Paul), zien we nergens een kant-en-klare dode en geplukte kip te koop worden aangeboden. Dit mysterie loste zich op toen we getuige waren van een heuse Indonesische barbecue. Eén voor één arriveerden de gasten. De een met een pan rijst, de ander met brandhout en weer een ander met, jazeker, een kip. Een levende kip dus. Want als je geen koelkast hebt, is dat de beste manier om de kip vers te houden. Eenmaal aangekomen bij de barbecueplek verdeelde men zich in kleine groepjes waarvan er één het slachten, een ander het plukken, een derde het wassen, en weer een ander het braden van de kip voor zijn rekening nam. Een ware productielijn dus!

Het eindresultaat zag er heerlijk uit, maar ik vraag me toch af wat de kippen dachten toen ze hoorden dat ze zouden gaan picknicken…