Tantalizing – tormenting or teasing with the sight or promise of something unobtainable

Gisteravond zijn we geheel volgens plan in Santiago de Chile aangekomen. Omdat we in Chili niet al teveel tijd hebben en nog willen snowboarden, hebben we een vrij strak schema. Wellicht iets té strak, want tot nu toe verloopt niets volgens plan.

Twee weken geleden hebben we World Bagage Services in de arm genomen voor het versturen van onze snowboardspullen. World Bagage klopt wel, maar met Service heeft het weinig te maken. Met een week vertraging zijn de spullen afgelopen woensdag met Iberia verstuurd en afgelopen donderdag in Santiago aangekomen. Afgezien van een Airway Bill hebben we echter geen informatie gekregen en we hadden dus geen enkel idee of de tas überhaupt was aangekomen en hoe we deze zouden kunnen veroveren.

Direct na aankomst in Santiago gaan we daarom op zoek naar de bagage service van Iberia. Na enig speurwerk vinden we nog een enkele medewerker die ons na een korte omschrijving van het bagagestuk weet te vertellen dat hij de tas wel gezien heeft, maar dat deze diezelfde ochtend al is opgehaald. Hij weet het heel zeker. WTF?! Terwijl we rustig proberen te achterhalen wat er aan de hand is, laten we hem voor de zekerheid toch maar een foto zien van de tas. Hmm… deze tas heeft hij niet gezien. Goed nieuws dus dat de tas niet door iemand anders is opgehaald, maar waar zou de tas dan zijn?? Na nog wat overleg, komt de medewerker met de conclusie dat we de volgende ochtend maar terug moeten komen.

Zo gezegd, zo gedaan en na een brakke nacht in een zeer gehorig boutique hotel (dat dan weer wel) melden we ons wederom bij de bagageservice van Iberia. De vriendelijke dame die ons te woord staat, bekijkt onze Airway Bill eens kritisch en probeert ons dan in half Spaans, half Engels uit te leggen dat we naar Iberia Cargo moeten. De Blue Bus kan ons daar wel heen brengen. Deze Blue Bus blijkt echter een pendelbus tussen de luchthaven en het stadscentrum te zijn, en na een tijdje zoeken, nadenken en internetten besluiten we om maar met onze huurauto naar de cargo afdeling te rijden. Daar aangekomen begint een nieuwe episode van de saga. Twee supervriendelijke medewerkers die behalve “hello” en “goodbye” weinig Engels spreken, doen hun uiterste best om ons te helpen. En met succes, want de tas wordt gevonden. Er is echter één probleempje: de douaneformulieren zijn nog niet in orde. En dus komen ze tot de enige mogelijke conclusie: jullie moeten maandag terugkomen.

Enigszins in mineurstemming brengen we de middag door in Santiago en doen vast boodschappen voor ons verblijf in El Colorado. Tegen het einde van de middag vertrekken we richting de bergen met als doel rond etenstijd in ons apartement aan te komen. Hoe hadden we kunnen vermoeden dat ook dit niet zou lukken?! Onderweg naar El Colorado stuiten we namelijk op een piepklein probleempje: de weg die ons de bergen in moet brengen, is na 16:00 gesloten voor verkeer dat bergop gaat. Er zit dus niets anders op dan om te keren en terug naar Santiago te rijden.

En zo komt het dus dat we twee dagen na aankomst, voorzien van boodschappen voor de komende 3 dagen en een reeds betaald apartement in El Colorado, onze intrek hebben genomen in een hotel naast het vliegveld. Zodat we morgen geheel in de stijl van “Groundhog Day” het hele riedeltje nog eens kunnen beleven. Op hoop van zegen. Gelukkig hebben we als troost wel vast een foto van de tas meegekregen…