Het is bijna niet te geloven, maar maandagochtend worden we gewekt door zowel een email als een whatsapp bericht van de aardige medewerker van FastAir (de bagage afhandelaar van Iberia): we kunnen de lucht gids ophalen bij de wijnmakerij.

Direct na het ontbijt vertrekken we vol goede moed weer naar het cargo gedeelte van het vliegveld. Daar aangekomen blijkt de maandag toch net iets anders dan de zondag. Bij de douanepoortjes zitten overijverige medewerkers die onze Airway Bill negeren en ons aanmoedigen om om te keren en terug te komen met douane formulieren. Dat laten we ons geen twee keer zeggen, dus onder het mom van “we hebben er niets van begrepen” rijden we snel door naar FastAir, onderwijl checkend in de spiegels of we niet gevolgd worden.

Bij FastAir aangekomen, blijken we niet de enige te zijn die op maandag terug moesten komen. Het kantoortje staat propvol mensen die allemaal goederen komen ophalen of versturen. We trekken een nummertje en zien Uruguay 1-0 scoren. Als we eenmaal aan de beurt zijn ontvangen we een flinke stapel papier waarmee we naar “aduana” moeten. Zo gezegd, zo gedaan en de medewerker in het kantoortje van “aduana” verdwijnt in de kitchenette om daar na een klein half uurtje weer uit te komen met niet alleen gestempelde documenten, maar ook een printje van Google Translate met daarop de instructies “with this document you must remove the guides in the bodega of FastAir”.

Je begrijp het al: we rijden weer terug naar FastAir, (pikken onderweg nog bijna een oude man op die een lift naar de uitgang nodig heeft), en zien dat Uruguay inmiddels met 2-0 voor staat. Blijkbaar is het heen en weer gaan tussen FastAir en de douane een standaard riedeltje, want we zien veel dezelfde gezichten en inmiddels zijn verschillende mede-wachtenden bereid om ons te helpen met uitleg en vertalingen van hetgeen gezegd wordt.

Maar ons geduld wordt beloond: na nog eens een uur wachten op de juiste papieren en stempels (we zien Uruguay in de tussentijd met 3-0 winnen van Rusland) en na betaling van allerlei extra’s zoals administratie- en opslagkosten, kunnen we dan eindelijk de tas ophalen!

Bij de douanepoortjes ontstaat nog wat verwarring over een ontbrekende douane-stempel, maar dankzij de fantastische inzet van de man uit de kitchenette (die niet alleen de kitchenette verlaat, maar met ons meegaat naar de uitgang om er zeker van te zijn dat we worden doorgelaten) passeren we even later de douane mét al onze spulletjes.

Aan het begin van de middag verlaten we dus na de nodige ritjes van het spreekwoordelijke kastje naar de muur (in ons geval tussen FastAir en “aduana”) eindelijk de luchthaven van Santiago en al snel doemen vóór ons de besneeuwde toppen van de Andes op. Wat een prachtig (voor)uitzicht! Ruim 40 haarspeldbochten en evenzoveel andere kronkels en bochten verder bereiken we El Colorado (2730m), onze toegangspoort tot het skigebied Tres Valles!