Inmiddels zijn we aanbeland in San Pedro de Atacama, een oase midden in de woestijn van noord Chili. Vierentwintig uur met de bus vanuit Santiago, waarvan we op zijn minst de laatste 10 uur alleen maar zand gezien hebben. San Pedro blijkt een uitvalsbasis voor allerlei fantastische tourtjes in de woestijn en we besluiten ons er helemaal aan over te geven. Sterker nog: voor de drie dagen dat we hier zijn, boeken we 5 tourtjes, die ons allemaal een ander perspectief op de woestijn bieden.

Noem me naief, maar mijn beeld van het leven in de woestijn is toch vooral heel droog, veel zon en abnormaal warm. Die eerste twee kloppen wel aardig. De laatste uren in de nachtbus vanuit Santiago zagen we voor zover we konden kijken alleen maar zand en de zon schijnt hier ook elke dag veelvuldig. Maar warm is het hier zeker niet. Sterker nog, we hebben het nog niet eerder zo koud gehad!

Het helpt ook niet echt dat we in een ecohostel verblijven, waar niet alleen de douches en toiletten, maar ook de keuken en de zitruimte buiten zijn. Gelukkig hebben we een dikke deken!

En dus staan we ’s avonds bij -4C gehuld in fleecedekentjes met ruimteschepen of planeten naar de sterren te kijken en de volgende ochtend sta ik bij -9C te genieten van een geiservlakte. Ik heb voor de gelegenheid zelfs twee paar sokken aangedaan..

Maar het zien van zoveel moois maakt veel goed! Geheel tegen mijn verwachting in kan het dus ook sneeuwen in de woestijn waardoor de diversiteit van het landschap nog versterkt wordt. Tel daarbij op dat we constant omringd zijn door besneeuwde vulkanen, vreemde rotsformaties en dankzij de telescoop ook door mars, saturnus (inclusief ringen) en jupiter (met manen). En dat in de ‘middle of nowhere’!