Sinds afgelopen maandag ben ik weer aan het werk. En ik moet zeggen: de typische werkdag van 8 uur valt me best zwaar! De week is teneinde, ik loop voor mijn gevoel alweer drie dagen achter op schema en ik ben kapot. Serieus. Ik moet er blijkbaar “nog even inkomen”.

Gelukkig word ik door de meeste collega’s enthousiast onthaald. Sommigen zeggen zelfs expliciet dat ze blij zijn dat ik terug ben, een uitspraak waarvan ik inmiddels heb geleerd dat dit niet persé betekent dat ze blij zijn dat ze mij weer zien; ze zijn vooral blij dat ze een deel van het werk weer terug bij de rechtmatige eigenaar kunnen leggen.

Sinds maandag ben ik dan ook weer de trotse (?) eigenaar van twee cursussen die volgende week beginnen, drie papers die gereviseerd moeten worden voor het einde van oktober, en twee onderzoeksvoorstellen die deze maand moeten worden ingediend. Alsof er niets gebeurd is maken mijn hersenen overuren tijdens elk overleg. Want van sommige projecten weet ik echt niet meer precies hoe de vork in de steel zit. Het helpt ook niet echt als collega’s in vage termen refereren aan ideeën die ik had voordat ik op reis ging.

Maar 1 ding is zeker: ik heb 14 weken lang geen moment aan mijn werk gedacht. Niets, nada, noppes. En dat was heerlijk! Dus de pijnlijke transitie terug naar het normale leven neem ik voor lief. Want alles wat fijn is, moet ook een beetje pijn doen, toch?!