Als je vaak alleen reist dan ontmoet je nog weleens iemand. Van mijn reizen naar Zwitserland heb ik een goeie vriend overgehouden (ontmoet in het vliegtuig!) met wie ik twee keer per jaar ga eten, en van een eerder bezoek aan Singapore twee mensen met wie ik elke winter foto’s van skigebieden uitwissel. Ik bedoel maar. Alleen reizen lijkt saai, maar heeft ook zo z’n voordelen.

Ook dit keer heb ik weer geluk. Ik heb namelijk sinds eergisteren een nieuwe vriend. Sinds mijn eerste verblijf is het een soort traditie geworden om de avond af te sluiten op het dak van mijn woontoren. Met een biertje en prachtig uitzicht over de stad en bij gebrek aan gezelschap dit jaar ook met mijn e-book.

Zo zat ik ook eergisteren rustig en alleen (dacht ik!) te genieten van een zwoele zomeravond. In eerste instantie had ik niet eens in de gaten dat ik niet alleen was. Toen hij dichterbij kwam en zijn been het mijne raakte, schrok ik op uit mijn boek. Wie had gedacht dat ik niet alleen zou zijn?!

Achteraf is het logisch. Mijn nieuwe vriend en ik hebben veel gemeen. We houden allebei van eten, van de warmte en van het uitzicht. Hoewel ik me afvraag of hij er echt van kan genieten. De laatste 10 minuten van mijn boek brengen we in stilte door. Mijn vriend drentelt wat rond en ik geniet van de laatste slokken van mijn drankje. Dan is het tijd om afscheid te nemen. Enigszins gehaast loop ik naar de lift. Eerlijk gezegd hoop ik dat hij nog wat achterblijft en zodoende niet erachter komt waar mijn apartement is. Want hoewel hij me best aardig lijkt, wil ik liever niet dat hij weet waar ik woon…

Vanavond ga ik weer naar het dak. Ik vraag me af of mijn vriend er ook zal zijn en of ik me in dat geval niet beter eerst zal omkleden. En of ik voor hem iets te eten mee zal nemen of juist niet. Want zeg nou zelf: het is best ingewikkeld… zo’n vriendschap met een kakkerlak!